نصف جهان: سرپرست هيئت باستان‌شناسي ايراني تپه «ريوي» مانه و سملقان در استان خراسان شمالي گفت: باستان‌شناسان ايراني و آلماني، موفق به يافتن شماري مُهرهاي گلي مربوط به عصر هخامنشي در اين تپه شدند.

محمدجواد جعفري، سرپرست هيئت باستان‌شناسي ايراني تپه «ريوي» مانه و سملقان، اظهار کرد: اين مهرها در کنار خمره هايي در يک سالن بزرگ پيدا شده، که هر يک از اين مهرها منقوش به يکي از اشکال مختلف هندسي، گياهي، حيواني و انساني است که مطالعه آن‌ مي تواند اطلاعات بسيار مهمي در خصوص اقتصاد، فرهنگ، هنر و پديده‌هاي اجتماعي جوامع تاريخي را بازگو کند. وي افزود: اين مهرها نشان از وجود روابط اقتصادي گسترده و پيچيده مردم آن دوران با ديگر جوامع است که آنان را نيازمند ذخيره و انبار کردن کالاها مي کرده است.

جعفري بيان کرد: از ظواهر امر چنين برمي آيد که ساکنان اين منطقه بعد از ذخيره‌سازي کالاها در خمره ها، آن را با اثر اين مهرهاي گلي مهر و موم و به نوعي امضا کرده و سپس خمره‌ها را به وسيله طناب مي بسته اند.

وي يافتن اين مهرها را کشفي مهم براي تاريخ خطه شمال خراسان خواند و اظهار کرد: هر يک از نشان هاي حک شده بر روي مهرها، يک اثر خيلي شاخص است که مي توان از روي آنها شبکه اقتصادي آن دوران را مورد مطالعه قرار داده و مراتب اجتماعي را از روي امضاها بازشناسي کرد.

رئيس مؤسسه باستان شناسي آلماني نيز در خصوص اين کشفيات گفت: کشف اين مهرها و خمره هاي گلي در جريان فصل هفتم کاوش بين ‌المللي باستان‌شناسي در محوطه تاريخي «ريوي» مانه و سملقان، در يک ساختمان خشتي بزرگ، نشان از وجود شبکه انبارداري و تبادلات اقتصادي گسترده ميان ساکنان محوطه «ريوي» با ساير سکونتگاه‌هاي تاريخي منطقه است. «تومارسکي» اظهار کرد: در قسمت مرکزي اين محوطه با سالني بزرگ روبه رو شديم که محل انبار و خزانه بوده و خمره هاي بزرگ آذوقه را در آنجا نگهداري مي کرده اند. وي افزود: خود گل‌مهرها که ما امروزه صورت توسعه يافته آن را به عنوان مهر و موم براي مهر کردن و مراقبت از برخي اسناد مهم و بسته هاي پستي استفاده مي کنيم، در واقع ريشه در اتفاق پيش از تاريخ تا امروز براي طبقه بندي کالاها دارد.

محوطه تاريخي «ريوي» يکي از مهمترين استقرارگاه هاي تاريخي شمال شرق کشور است که بقاياي باستان‌شناسي از دوره‌هاي مفرغ، آهن، هخامنشي، اشکاني، ساساني و اسلامي را در خود جاي داده است. اين محوطه تاريخي واقع در 3 کيلومتري غرب شهر آشخانه و يک کيلومتري غرب روستاي نجف از توابع شهرستان مانه و سملقان، بر اساس پژوهش هاي باستان شناسي يک استقرارگاه کهن در دشت سملقان با قدمت حدود 3500 سال است.